Het verhaal van Ton Smeets vat een aantal feiten goed samen, met name dat de prestaties in het ultralopen er niet beter op worden. Ondanks dat het topsport zou kunnen zijn, wordt het dat nooit omdat daarvoor fikse barrières genomen moeten worden. Dat de economie daar een rol in speelt, is duidelijk. Dirk en ik en vele anderen zouden dat graag anders gezien hebben, maar soms is ten halve gekeerd verstandiger. De triathlon, die toch heel wat meer beoefenaars kent, kan ook amper het hoofd boven water houden en gaat nu met een m.i. gekunstelde afstand olympisch. De heren vinden alles wat langer duurt dan de marathon als olympische discipline geen optie. Dat neemt niet weg dat iedereen die ultralopen mooi vindt dat ook maar moet blijven doen en ook best mag proberen er wat in te bereiken. Internationale erkenning zal het wel niet echt krijgen.
Aandacht voor de valkuilen van het ultralopen is ook niet ongepast: het kan je gezinsleven verwoesten en je lichaam en geest ook, als je je eigen grenzen te ver overstijgt. In detail wil ik niet treden, maar als we als langeafstandslopers de balans opmaken, dan pakt dat niet beter uit als voor de modale recreant. Soms kun je te laat merken dat het grootste deel van je leven toch bepaald wordt door wat dichtbij is. Gezondheid, welzijn, inkomen, onderdak etc. Ik heb groot respect voor Dirk, Jan, Ton, Wim-Bart, Ron en nog een aantal toppers, die op hun eigen manier deze sport met grote toewijding bedreven, maar ik ben er tegelijkertijd zeker van dat voor een aantal ultralopers de prijs van het genoegen te hoog is geweest. Dat gevaar kleeft aan topsport, altijd, maar het moet wel een keuze zijn. Voor wie ervoor kiest en over het talent beschikt zouden ook in deze tijd meer wegen open moeten liggen.
Over budgetten op gezondheidszorg kun je zinnig discussiëren, maar net als ruimtevaart levert topsport soms ogenschijnlijk zinloze informatie op die later breed toepasbaar blijkt, ook in de gezondheidszorg. Hardlopen kan depressies voorkomen, maar kan ze ook veroorzaken. Zonder topsport is het een stuk moeilijker om dat verantwoord aan te pakken. Het horloge wat we allemaal gebruiken danken we mede aan NASA en zo zijn er nog vele kruisbestuivingen op te noemen die topsport met al zijn risico’s maatschappelijk belangrijk maakt. Mensen willen ook vermaakt worden. Polsstokhoogspringen is een mooie sport, maar het kan de concurentie met de 100 meter niet aan. Wie weet komt dat nog. Ook geen onbelangrijk argument blijft hoe het oogt. Voetbal en rugby en zeker de formule-1 scoren dan beter als een voortsappelende loper. Dat blijft natuurlijk zo.
Jitze.
Met deze bijdrage wil de redactie van UN de steeds algemener wordende Taiwan-discussie afronden. Stukken over Taiwan en aanverwante onderwerpen, die vanaf nu nog bij de redactie binnenkomen, worden niet meer op UN geplaatst. Desgewenst worden ze wel doorgestuurd naar de aangesprokenen zodat de discussie zich per email tussen betrokkenen kan voortzetten. Ook Gerrit van Rotterdam heeft aangegeven dat hij er de voorkeur aan geeft om direct met Dirk Westerduin persoonlijk contact op te nemen over diens ‘Open brief’.