Mijn aantekeningen van 28 september zijn wat kort in mijn dagelijkse log. Het zijn in totaal drie regels. Voor het complete beeld hieronder in zijn volledigheid overgenomen.
04:49 wakker – wat onrustig geslapen
05:18 spullen klaar, Vangelis in mijn hoofd (Conquest of Paradise), op naar beneden voor het ontbijt
00:34 opgegeven
In de tussentijd is er wel wat meer gebeurd. Blijkbaar had ik niet de rust om tussendoor wat korte notities te maken. Daarom wat flarden opgeschreven die de afgelopen twee weken in me zijn opgekomen. Een DNF geeft altijd wel wat stof tot nadenken. Een DNF op de Spartathlon is daarop geen uitzondering.
12 oktober 2024 – de terugreis I
Na de Spartathlon heb ik nog twee weken vakantie gehad. Dat was wel erg prettig maar ook nodig. Terug in het vliegtuig heb ik een spelletje gedownload om de tijd door te brengen. Block Blast – een soort Tetris waarbij je moet zorgen dat vormen in elkaar passen. Als je een rij hebt volgemaakt verdwijnt deze. Na een aantal pogingen waarbij ik mijn best had gedaan om alles zo mooi mogelijk elke keer in elkaar te passen realiseerde ik me dat dit niet het doel van het spel was.
28 september 2024 – de dag der dagen
Nadat ik op aanwijzen van Jaapjan dat rare plastic dingetje alsnog snel uit mijn bagage had gehaald, op moment dat we naar de bussen gingen, kon ik deze bevestigen aan een band van mijn sandaal. Bijna zonder chip gestart…
Na het startsignaal om 07:00 gaan we weg en ik kan nauwelijks geloven dat ik hier loop. Zo blij ben ik volgens mij nog niet eerder geweest in de eerste vijf kilometer van een loop. Wat een belevenis. De start bij de Akropolis, de zonsopkomst. Honderden lopers uit landen over de hele wereld verzameld met het doel om Sparta te bereiken.
In Athene was alles afgezet. Ongehinderd lopen we door de ontwakende stad. Ik probeer in de relatieve koelte een lekker tempo aan te houden wat goed aanvoelt maar waarbij ik ook nog enigszins opschiet zodat ik later met de warmte wat meer tijd overhoud.
Op voorhand had ik mijn spullen op een 9tal controleposten laten bezorgen. Ik loop met een heupband zodat m’n rug wat meer ruimte had om de warmte af te voeren. Op verzorgingsposten drink ik elke keer twee bekers. Of twee keer water of water en cola. Repen die ik had meegenomen heb ik nauwelijks gegeten. Dat stond me al vanaf het begin wat minder aan. Ik dacht het wel te kunnen redden op basis van de gels en het eten van de posten.
Rond een uur of 11:00 was ik eigenlijk nog volop aan het genieten. Ik liep op een wolk al werd die wolk wel steeds warmer. De nekdoek met de mogelijkheid om ijsblokjes in te doen deed zijn werk. Naar mijn gevoel bleef ik goed op temperatuur en had naast het vele zweten niet veel last van de warmte.
Afwisselend loop ik wat samen met Sjirk. Soms loop ik voor hem, soms loopt hij voor mij. De dag verstrijkt en daarmee de kilometers. Langzaam komen we dichterbij Korinthe. De warmte neemt toe. Ik heb medelijden met de politieagente die in een auto is geplaatst op de snelweg waar we lopen. Super dat er iemand is die assistentie kan verlenen indien er iets mis gaat. Maar er zijn voor een agent vast wel leukere dingen te bedenken.
Het laatste stuk op weg naar Korinthe loopt hellend omhoog. Het eerste moment waarop ik wat last van mijn hamstrings begon te krijgen. Opkomende krampen in knieholtes en in hamstrings maakten dat ik wat voorzichtiger begon te lopen. Daarnaast kwam er een licht gevoel van misselijkheid wat ook weer snel verdween. Ik wilde graag Korinthe bereiken. Lopen over het kanaal zoals op al die iconische foto’s. Dan is die o-zo belangrijke cut-off gehaald. Daarna zou alles wat ruimer worden qua minimaal vereiste snelheid.
Ik bereik uiteindelijk Korinthe met nog circa 40 minuten speling. Daar staat mijn gezin. Goed om ze te zien. Ik eet wat watermeloen, draal een beetje, laat mijn hamstrings masseren en probeer daarna nog wat pasta weg te werken. Ik heb geen idee van de hoeveelheid tijd die ik daar doorbreng. Sjirk is alweer een tijdje op pad als ik mijn route vervolg. Als ik later terugkijk heb ik hier circa 25 minuten voor genomen.
Na het 90km punt gaat het echt een stuk minder. Ik voel me misselijk. Weer een weg omhoog. De tijdelijke ontspanning van de massage heeft maar kort geholpen. De hamstrings lijken op ontploffen te staan. De kuiten voelen ook steeds strakker. Ik probeer door te wandelen. Maar moet een stop maken om de maaginhoud op een mooi plekje te deponeren. Zo dat ben ik kwijt denk ik. Nu zal het beter moeten gaan. Van een passerende loper krijg ik een kalmerend maagpilletje. Hij geeft me mee dat ik geen fruit meer mag eten – en zeker geen watermeloen.
Even later passeert hij me weer – hij geeft me nog de tip om meer te drinken als het koeler wordt aangezien ik mogelijk wat uitgedroogd ben. Een logisch advies – maar ik had het zelf niet bedacht. Ik probeerde zoveel mogelijk door te wandelen maar dat ging langzaam. Nog steeds niet erg ongerust had ik wel door dat ik wat in de achterhoede terecht was gekomen.
Op het punt van 102km heb ik mijn lamp in mijn dropbag. Radmer helpt me daar snel mee en geeft kort wat advies en tips. ‘Met grote passen wandelen.’ De avond valt nu echt in en het wordt donkerder. Ik krijg een soort van opleving en kom weer wat meer in mijn ritme. De hamstrings beginnen echter steeds meer te protesteren bij elke procent stijging. De benen voelen bij het wandelen strammer en strammer.
Gerustgesteld door de gedachte dat de cut-offtijden vrij ruim zijn ga ik verder. De lamp wordt langzamerhand echt nodig. Het wordt rustig om me heen. Ik besef me dat het niet gaat zoals het zou moeten gaan maar hoop dat het binnenkort beter zal gaan. Op een volgende post neem ik een minihapje banaan. Als gevolg daarvan staat mijn maag weer volledig op zijn kop. Het goede gevoel krijgt daarmee een behoorlijk knauw. Ik besef me dat ik geen idee heb van de eerstvolgende cut-offtijd en hoe ik daarmee in verhouding sta.
Langzamerhand wordt het ook wat frisser. Elke ‘helling’ gaat moeizamer en moeizamer. Langzaam dringt het besef door dat ik er niet zo goed voor sta. Ik begin me meer te focussen op de borden die bij de posten staan. Ik kom er op die manier achter dat ik elke keer zo’n 8-10 minuten extra nodig heb dan de minimale tijd obv de cut-offs.
Ik ga duidelijk te langzaam. De energie ebt weg. Het optimistische gevoel maakt plaats voor wat meer realiteitszin. Ik begin te rekenen en te rekenen. Dat helpt niet. Een wat steilere helling helpt ook niet. Ondertussen word ik door mensen ingehaald die er niet superfris bijlopen. Mijn trui ligt op 132km. Echter die heb ik nu eigenlijk nodig. Ik krijg het koud. Mijn dropbagschema heeft duidelijk geen rekening gehouden met dit tempo.
Het dringt langzamerhand door dat ik het onvermijdelijke aan het uitstellen ben. Daarmee is mijn hoofd om. Ik loop op de post af en ondanks dat ik me dit zo had voorgenomen om dit niet te doen geef ik aan dat het genoeg is. Het is afgelopen. Met nog anderhalve minuut speling stopt om 00:33:30 de Spartathlon voor mij.
29 september 2024 – de tweede dag
Ik ben in een waas. Nadat ik ‘gisteren’ mijn handtekening had gezet op het formulier waarmee ik mijn opgave had geformaliseerd duurde het enige tijd voordat ik uiteindelijk in Sparta terecht ben gekomen. Ik was er rond 06:30 net voordat Simen Holvik finishte.
Ik heb mijn spullen opgehaald en gewandeld naar het appartement waar mijn gezin is. Na tweemaal verkeerd te zijn gelopen kom ik bij ze aan. Toen wat gegeten, gedoucht en voor het eerst even geslapen. Drie uur later word ik wakker met een enorme leegte mijn hoofd. Er is letterlijk niets. Een gevoel wat ik niet ken of eerder heb gehad.
Ik wil graag bij de finish zijn van mijn teamgenoten. Ik zie Jaapjan en Jort als eerste finishen. Erg mooi om de intensiteit en de vreugde te zien. Het is veel voor mij. Mijn hoofd werkt niet. Ik kan niet zo dicht bij de finish blijven. Het doet pijn. Halverwege de straat vinden we een tentje waar we iets meer op afstand kunnen zitten. Ik zie alle Nederlanders binnenkomen. M’n dochter maakt tientallen foto’s. Ik zie ondertussen ook mensen binnenkomen die mij in ‘mijn laatste uren’ voorbij kwamen. “Het was dus nog wel mogelijk” realiseer ik me.
30 september 2024 – de mist trekt langzaam op
De leegte trekt langzaam weg. Heel langzaam kan ik een verhaal maken van het gebeurde. Waar het is misgegaan snap ik nog niet. Ik heb het idee dat ik heel hard heb lopen strijden maar dat ik geen richting had. Dat ik op de één of andere manier met het romantische beeld van de Spartathlon aan de haal ben gegaan.
De Spartathlon is echter niet romantisch mooi. Het is een ultraloop waarin zaken moeten kloppen. Elke detail moet juist zijn. Er is weinig spelingsruimte als er iets verkeerd gaat. Bij mij zijn er verschillende dingen verkeerd gegaan. Geen hele grote fouten denk ik maar wel teveel kleine.
12 oktober 2024 de terugreis II
Het doel van Block Blast is om regels te vullen zodat ze verdwijnen. Dat hoeft niet mooi. Dat kan ook lelijk. Met dit nieuwe inzicht begon ik opnieuw aan het spel. Minutieus bekijk ik bij elke vorm wat de mogelijkheden zijn om een regel weg te halen. Na de landing op Schiphol verwijder ik de app van mijn telefoon. Ik kon eindeloos doorgaan. Regel voor regel.
De overeenkomst met de Spartathlon komt naar boven. Ik had geen goed zicht op de onderdelen die ik wel onder controle zou kunnen hebben. Ik was bezig met het grote geheel. Dat alles mooi zou moeten passen. Ik was niet bezig met de tussenstappen. Zonder tussenstappen kom je echter niet bij je eindbestemming.
Focus op het moment. Focus op elke stap. Een loop doe je stap voor stap. Ik ken de uitspraak al zo lang. Nu weet ik wat het betekent.
Arjan Muthert