Wie regelmatig zo als ik de site van Ultraned bezoekt moet het opgevallen zijn dat veel lange afstandslopers graag over hun verrichtingen schrijven. Aangezien ik regelmatig deze berichten lees vond ik het nu tijd om mijn bijdrage te leveren. Ik wil me echter geen ultra-loper noemen en een schrijver ben ik evenmin.
Vorig jaar rond deze tijd las ik een stukje van Vincent Schoenmakers over een loop in het Westerwald hoe mooi en goedkoop dat was geweest. Nu heb ik in het verleden diverse malen in het Westerwald gewandeld en zijn beschrijvingen van het landschap waren voor mij zeer herkenbaar. Ik kreeg het verlangen om daar nog eens rond te kijken. Zo ontstond het idee om het volgende jaar ook mee te doen aan deze loop. Er was echter voor mij in ieder geval één probleem de afstand. 50 km. Voor alle ultra-lopers waarschijnlijk geen grote opgaaf. Als je nog maar 3x een marathon hebt gelopen en 51 jaar oud bent, ligt dat in mijn beleving toch wat anders. Gelukkig was één van de opmerkingen van de kennissen van Vincent loop deze loop als een training. En dat leek mij in mijn situatie een goed idee. Het lopen van de afstand ruim onder je mogelijke maximale snelheid. Ik heb mij uitvoerig georiënteerd over hoe je, je op een dergelijke afstand voor moet bereiden. Bijna een halfjaar heb ik me voorbereid door middel van training. Zo stond ik dit jaar in Rengsdorf aan de start van de Westerwaldloop. Mijn zoon, die niet zo’n geweldige liefhebber van lange afstanden is, kon ook de uitdaging van deze loop niet weerstaan. Ook hij had geprobeerd zich goed voor te bereiden. Hij had het tijdens de voorbereidingen, wegens een knieblessure, wekenlang het rustiger aan moeten. De laatste twee weken voor de loop had hij hierom zelfs helemaal niet gelopen. Het feit dat je tijdens het lopen ook nog beslissen kon een kortere route (21 of 31 km) te lopen was voor hem reden toch mee te lopen. Hoewel vol trots de loop als internationaal wordt gepresenteerd. Heb ik daar niets van gemerkt. Dat was op zich voor mij ook helemaal niet erg. Het informele is de kracht van deze loop. Geen startschot, geen klok, je eigen tijd opnemen. Geen championchip maar een stempelkaart. De beleving belangrijker vinden als een snelle tijd. Nu ik kreeg volledig waarvoor ik gekomen was. Veel stilte, bossen en gorgelende beekjes. Ook bijzondere vergezichten waren mijn deel. Mijn zoon hield het tempo laag maar koos niet voor een kortere route. In dit heuvelachtige land is het veel klimmen en dalen. Voor een knie is dat naar mijn idee extra belastend. Maar het ging goed. Op ongeveer 25 km haalde we een groepje lopers in. Eén van hen probeerde het tempo wat te verhogen en met ons mee te lopen. Hij kreeg van een van zijn medelopers echter de opmerking dat als hij harder wilde dat het bij de 35 km vroeg genoeg was. Hij luisterde en liet ons gaan. Het reeds genoemde klimmen en dalen maakte voor mij de afstand tijden de laatste 40 en 45 km zwaar. Op het 45 km-verzorgingspost kwam de groep die we eerder gepasseerd waren ons weer achterop. Ik zag dat ter plaatse ook cola als drank werd aangeboden en herinnerde me de door ultra-lopers veel geroemde werking. Ik vergat de raad om nooit nieuwe dingen tijdens zo’n lange loop uit te proberen en dronk een flesje leeg. Daarna waren mijn gedachten als ik bij dit passerende groepje aan kan haken is dat heel mooi. Dat lukte. Bij een lange afdaling kreeg ik zelfs het gevoel dat de zich inhielden. Ik kon het niet laten om toen er toch nog even alleen vandoor te gaan. Het is geen wedstrijd verdween even uit mijn hoofd. En een minuut voor dat groepje waar mijn zoon bij was blijven lopen finishte ik. In plaats van de geplande 5:30 werd het 5:55. Na de wedstrijd konden we heerlijk uitrusten bij het zwembad.
Konklusie
Als je van een informele loop houd met een goede verzorging en veel natuur zoals ik dan is dit een geweldige loop. Lees ook het stukje van Vincent Schoenmakers van vorig jaar er nog eens op na of kijk eens op tv-rengsdorf.de
Han Pelgrim