Ultra Marathon de la Grande Traversée des Alpes

Na een succesvol verlopen 1e editie (https://www.ultraned.org/n_item/f2460.php) vond tussen 28 augustus 2005 en 10 september 2005 de 2de editie plaats van de Ultra Marathon de la Grande Traversée des Alpes (GTA). 2 overeenkomsten met de eerder dit jaar gehouden 3. Westweg Abenteuerlauf (https://www.ultraned.org/V_item/f2981.php):
– een afname van het aantal deelnemers voor de gehele afstand, doch een toename van het aantal deelnemers voor een kleiner deel van het geheel;
– het weer was iets minder goed dan tijdens de voorgaande editie.
Er waren dit jaar 15 individuele deelnemers en 1 team (Somfy) voor de gehele afstand (12x Frankrijk, 2x Nederland, 1x Duitsland; 14 mannen en 1 vrouw). Ten opzichte van vorig jaar (20 deelnemers) een afname van 25%. Naast de uiteindelijke winnaar (Gilles Rostollan) was ik de enige, die voor de 2de keer deelnam aan de gehele loop. Mijn ‘werving’ zorgde voor 3 deelnemers, 20% van het deelnemersveld. Zolang de uitermate populaire Ultra Trail International tour du Mont-Blanc (http://www.ultratrailmb.com/accueil.php) echter in dezelfde periode en in dezelfde omgeving plaats vindt, zal het bij de GTA wel nooit zo’n storm gaan lopen. Van concurrentie door de Transe Gaule (http://www.yanoo.net) en/of de Deutschlandlauf (http://www.deutschlandlauf.com) is waarschijnlijk geen sprake, aangezien dit 2 verschillende wereldjes (berglopen vs stratenlopen) lijken te zijn zonder al te veel overlap (waarbij ik mezelf wel tot de overlap reken).
Het t-shirt van 2004 meldde 575 km en 28000 stijgingsmeters. Metingen tijdens de loop in 2004 resulteerden in een correctie voor 2005: 600 km en 30900 stijgingsmeters. We liepen dit jaar echter ten dele een ander parcours, wat vermoedelijk zo ongeveer van eenzelfde lengte zal zijn geweest. De gegevens mij verstrekt door medeloper Serge Loubet (http://serge.courseapied.net/billet.php?idbillet=514) verschillen echter nogal van de gegevens zoals die door de organisatie zijn gebruikt in de uitslagenlijst van dit jaar (http://www.couriretdecouvrir.com). Erg verwarrend allemaal! Misschien wordt het eens tijd, dat er iemand met een Jones-counter het parcours afloopt, :-)))) Wat het parcours en de gelopen afstanden betreft nog een relativerende opmerking. In grote lijnen wordt de GR5 gevolgd, een internationale wandelroute. De GR5 kent echter ‘officiële’ varianten. Naast de ‘officiële’ varianten introduceerde de organisatie nog een aantal andere varianten (bedacht en uitgewerkt door Gilles Rostollan) en door fout te lopen zorgden de deelnemers zelf voor nog weer meer variatie. Dit alles betekent echter wel, dat geen enkele deelnemer exact hetzelfde parcours (en dezelfde afstand) heeft afgelegd tussen Thonon-les-Bains en Nice!
Ten opzichte van 2004 waren er een aantal wijzigingen doorgevoerd in het parcours en de accomodaties. Niet allemaal verbeteringen! Vorig jaar was ik een beetje het ‘zorgenkindje’ van de organisatie, omdat ik me vaak verliep en daardoor doorgaans ruimschoots achter de rest aan hobbelde. Nu ging dat stukken beter en verbeterde ik me met meer dan 24 uur (van zo’n 127 uur tot zo’n 103 uur). Als die lijn zich voortzet, ligt er voor 2006 een podiumplaats in het verschiet. :-)))) Een hulpstuk, dat ten opzichte van 2004 een grote opmars heeft gemaakt, is ‘de stok’. Was het vorig jaar nog uitzonderlijk, dit jaar liep meer dan de helft met stokken. Misschien moest ik ook maar eens een cursus ‘Nordic Walking’ gaan volgen. In de persoon van Cyril Brissard (vorig jaar als deelnemer vlak voor het einde geblesseerd uitgevallen) kon de organisatie dit jaar beschikken over een soort ‘bezemloper’. Cyril ging doorgaans bijtijds weg, installeerde zich op een berg, fotografeerde de omgeving en alle passerende deelnemers en liep vervolgens met de laatste van hen mee. Het kwaliteitsverschil binnen het deelnemersveld was dit jaar geringer dan vorig jaar, zodat we dit jaar tot en met de 11de etappe gezamenlijk konden starten. Gezamenlijk lopen heeft zo zijn voordelen en ik heb dan ook van menig groepje deel uitgemaakt. Forceren om bij een groepje te komen en/of bij een groepje te blijven deed ik echter niet, zodat ik uiteindelijk toch ook vrij veel alleen heb gelopen. Ten opzichte van 2004 waren ook de contacten met locale VVV’s en aanverwante organisaties uitgebreid, hetgeen niet alleen resulteerde in een aantal recepties, maar ook in het aanbieden van t-shirts, caps, etc. (totale ‘oogst’ 2005: 4 caps, 5 t-shirts).
Nederland was tijdens deze GTA vertegenwoordigd door Jos Broersen en ondergetekende. Hieronder een overzicht van de 14 etappes met wat opmerkingen.

28-8-05, Thonon-les-Bains (http://www.thononlesbains.com/) – La Chapelle d’Abondance (http://www.tourisme.fr/office-de-tourisme/la-chapelle-d-abondance.htm)
De 1e 4 km werden onder leiding van Philippe Rossier (winnaar van vorig jaar, nu slechts de 1e 2 dagen aanwezig) gezamenlijk afgelegd, vervolgens werd er ‘echt’ gestart. Jos raakte de weg kwijt, maar wist toch nog via een andere route de finishplaats te bereiken. Goed weer.

29-8-05, La Chapelle d’Abondance – Samoëns (http://www.samoens.fr.fm/)
Tijdens deze etappe liepen we voor een deel over Zwitsers grondgebied. De GR5 is daar anders aangegeven. Ik verliet als laatste de verzorgingspost, maar kwam wel als 7de in Samoëns aan. Om een afdaling over een asfaltweg te voorkomen had Philippe Rossier een mooi alternatief uitgezet, dat echter wel een stuk moeizamer te belopen was. Goed weer.

30-8-05, Samoëns – Les Houches (http://www.leshouches.com/)
In de afdaling van de Col d’Anterne (2257 m) verzwikte ik mijn rechter enkel in een zompig gebiedje met rotsen en stenen. De enkel werd direct dik. Ik had er uiteraard behoorlijk de pest over in maar kon nog wel doorlopen. Vlak voor de top van de Col du Brévent (2368 m) zag ik een steenbok. Vanaf de top van de Col du Brévent een schitterend uitzicht op het Mont-Blanc-massief (vandaar ook vrij veel toeristen). In de afdaling werd ik geconfronteerd met extreemfietsers. Met mijn gedachten waarschijnlijk iets/veel te veel bij mijn enkel vergat ik op de markering te letten en kwam ik na enige tijd tot de conclusie, dat ik fout aan het lopen was. Na enige heroriëntatie kon ik via een andere route (extra km’s) toch de finishplaats bereiken. ’s Avonds werd mijn enkel verbonden en vierde de ronde-arts (Anne) haar verjaardag. Goed weer.

31-8-05, Les Houches – Plan de la Lai
Tijdens deze etappe liepen we voor een groot deel (tot de refuge CAF de la Croix-du-Bonhomme, 2443 m) over de route van de Ultra Trail International tour du Mont-Blanc. Waar ik vorig jaar een kapitale fout maakte, ging het nu een stuk beter (een ezel stoot zich doorgaans geen 2de keer aan dezelfde steen). Op de berggraat richting finish maakte een professioneel fotografe een foto van de passerende deelnemers. Goed weer.

1-9-05, Plan de la Lai – Rosuel (http://www.vanoise.com/it/fenetre_refuges/ref_ht/rosuel2.html)
Het deelnemersveld werd vanaf die dag uitgebreid met Werner Schweizer (1939), een bergloopfenomeen uit Zwitserland. Na een aantal dagen eerder de Ultra Trail International tour du Mont-Blanc in de voorste gelederen te hebben beëindigd was hij inmiddels alweer voldoende hersteld om nog 10 etappes van de GTA mee te pikken. Het startschot viel op een moment, dat ik nog rustig mijn bidons stond te vullen en zodoende liep ik al direct als laatste. Daar zou weinig verandering meer in komen. Vorig jaar had deze etappe me nog veel navigatie-problemen opgeleverd, nu ging het beter. De keuze voor de GR5-variant via Landry was een goede. Jos had de 1e dagen te kampen gehad met hydratie-problemen en besloot bij de verzorgingspost in Landry, dat het voldoende was geweest voor die dag. Tijdens deze etappe overigens de enige beek-oversteek, waarbij het onmogelijk was om droge voeten te houden. De beheerder van de refuge (Alain Giachino), waar we overnachtten, was tevens deelnemer aan de 1e 6 etappes van de GTA. Dit betekende overigens, dat hij na aankomst direct de keuken in moest om te helpen bij de voorbereidingen voor het avondmaal. Hoezo, actief herstel! Die avond vierden we de verjaardag van Gilles Rostollan. Goed weer.

2-9-05, Rosuel – Pralognan (http://www.pralognan.com/)
Somfy zette voor deze etappe een Nederlander (Vincent Verstijnen) in, die een tijdje als stagiair voor dit bedrijf had gewerkt. Hij had nog nooit verder gelopen dan 30 km, maar het ging hem toch goed af tijdens deze etappe. Samen liepen we deze etappe, die ik vanwege de schitterende natuur (Parc national de la Vanoise) en de goede beloopbaarheid als mijn favoriet beschouw. Jos hield een rustdag. Zonder verdere hydratie-problemen zou hij de GTA voortzetten en volbrengen. Philippe Brunschwig had inmiddels dermate last gekregen van zijn schenen, dat hij in de afdalingen tot wandelen gedwongen werd. Hij arriveerde hierdoor dagelijks ruimschoots als laatste en kon doorgaans nog net op tijd bij het avondmaal aanschuiven. ’s Avonds afscheid van Gregoire, de masseur/fysiotherapeut uit het Belgische Luik, die voor de 1e 6 etappes was ‘ingehuurd’. Hij zou worden opgevolgd door Philibert, die vorig jaar tijdens de gehele GTA als masseur dienst had gedaan. Goed weer.

3-9-05, Pralognan – Val Fréjus (http://www.valfrejus.com/)
Wederom een etappe, die mogelijkheden bood voor een Nederlandse hardloper (dit betekent geen ingewikkelde technische afdaling(en) onderweg). Ik liep vanaf het begin met de koplopers mee en kon redelijk volgen, zowel omhoog als omlaag. Ik finishte als 6de, mijn beste uitslag. Ik was nog net op tijd binnen om Gregoire uit te zwaaien bij zijn vertrek naar het station van Modane. Al enige tijd voelde ik een nieuw ongemak opkomen in mijn linker been: een overstrekte spier (in het scheen-voet-gebied). Vanaf die dag had ik met ‘problemen’ aan beide benen rekening te houden. ’s Avonds vierden we de verjaardag van Gerard Auguste (wiens buitenlandse taalschat slechts uit ‘godverdomme’ en ‘scheisse’ leek te bestaan). Goed weer.

4-9-05, Val Fréjus – Briançon (http://www.ot-briancon.fr/)
Met ingang van deze etappe had Gilles Rostollan een aantal varianten bedacht op de GR5-route. Zijn varianten voor deze etappe waren bijzonder mooi maar zorgden er wel voor, dat een groot deel van de deelnemers 10-10.5 uur onderweg was tijdens deze langste etappe van de GTA. Finishen in Briançon was ook niet zo’n goed idee. Het kwam er namelijk op neer, dat we onze overnachtingsplaats (Fontenil) passeerden, doorliepen naar Briançon om vervolgens vanaf daar weer te worden teruggebracht. Ik verliep me overigens bij beide varianten, doch in beide gevallen wist ik ook weer op de juiste weg te komen. In het 2de geval gebeurde dat zelfs zonder dat ik er erg in had (achteraf toch nog maar eens op de kaart gekeken). Nicolas Miche stapte geblesseerd uit, maar zou de 12de (gedeeltelijk) en 14de (geheel) etappe toch nog meelopen. Goed weer.

5-9-05, L’envers du Fontenil – Ceillac (http://www.ceillac.com/)
Evenals vorig jaar liepen we deze etappe het 1e stuk gezamenlijk. De ‘echte’ start vond pas later plaats. Het 1e stuk was een Rostollan-variant, maar al spoedig kwamen we weer op de GR5. Vorig jaar was de finish van deze etappe in Château Queyras (http://queyras.aparcourir.com/c_ville/ville_ChateauQueyras.html), nu was de finishlijn 1 forse beklimming (Col Fromage, 2301 m) en 1 forse afdaling verder geplaatst. Misschien niet zo’n goed idee na zo’n lange voorgaande etappe. Ik liep de hele dag samen met Jerome Dhuy. Zijn vader was mee als zijn begeleider, maar bemande tevens verschillende extra verzorgingsposten. ’s Avonds nam hij steevast zijn zoon onderhanden met een soort manuele therapie. Ik ben slecht op de hoogte op medisch gebied, dus de juiste naam van deze therapie moet ik jullie schuldig blijven. In de waan verkerend, dat wij vanaf het dorp La Chalp naar het Lac de Roue de juiste route hadden gevolgd, bleek dat achteraf toch niet het geval te zijn geweest. De aanwijzingen op het wegdek waren in dit geval niet voor ons bedoeld geweest. Tja, soms weet je gewoon niet meer, welk pijltje, stipje, puntje, rondje, blokje of vierkantje je moet volgen. Kort na onze aankomst in Ceillac begon het te regenen, hetgeen overigens al enige tijd ‘in de lucht hing’. ’s Avonds had ik een korte ontmoeting met mijn fanclub uit Nederland. Vorig jaar had ik in de refuge te Rosuel (etappe 5) een aantal Nederlanders ontmoet. Een erg positieve indruk zal ik bij die gelegenheid niet hebben gemaakt, want na een dagje dwalen op vrij grote schaal en een aankomst in de regen (rest van de dag wel droog overigens), was er toen sprake geweest van een hoog moppergehalte. Dezelfde Nederlanders waren nu in Ceillac, stuitten aldaar wederom op de GTA (niet al te moeilijk in een dorp met ruim 200 inwoners) en vroegen zich af, of die Nederlander van vorig jaar weer meedeed. Organisator Philippe Delachenal kon daarop bevestigend antwoord geven en ’s avonds meldden zij zich bij mij in de gîte. Ik herkende hen niet, zij mij wel. Een toevallige en bijzondere ontmoeting, die dit jaar zeker een meer positieve indruk bij hen zal hebben achtergelaten.

6-9-05, Ceillac – Fouillouse
Op asfalt heeft men het niet zo en derhalve had Gilles Rostollan weer een variant uitgedacht om een uiterst rustig, licht aflopend asfaltweggetje van zo’n 7 km te vermijden. Gezien de weersvooruitzichten (regen) werd er echter besloten om op safe te spelen tijdens deze kortste etappe van de GTA en de variant maar te laten voor wat zij was. Op weg naar Col Girardin (2700 m) stuitten wij op een groep Nederlandse militairen (mariniers?), die met dezelfde bestemming onderweg waren. Hoewel ze uiteraard zwaarder bepakt waren, deed het me toch grootse deugd, dat burger Van der Bijl zijn virtuele zonen (qua leeftijd) na 9 etappes nog steeds kon passeren alsof ze stilstonden. Wellicht dat ze inmiddels ook de top van de col bereikt hebben. Harde wind, donkere luchten en mist: ook onder deze omstandigheden zijn de bergen mooi en imposant. Finish in Fouillouse, een hooggelegen (1907 m) bergdorp, dat soms slechts 1 bewoner kent. Jean Marais kwam strompelend en huilend van ellende binnen en gaf op met problemen aan zijn beenspieren. Tijdens het lopen hield het weer zich redelijk. ’s Nachts grootse regenval in combinatie met onweer.

7-9-05, Fouillouse – St Dalmas le Selvage
De weersomstandigheden (regen en onweer) zorgden voor een verlate start. De Rostollan-variant bleef wederom in de koelkast. Eenmaal op weg bleef het redelijk droog en verscheen er zelfs een flauw zonnetje van tijd tot tijd. Op grotere hoogte was er sneeuw gevallen, ook op het parcours een miniscuul laagje zo hier en daar. Bij binnenkomst van het Parc national du Mercantour was het eerste, wat ik zag, een marmot. Dit jaar heb ik aanmerkelijk minder marmotten gezien dan vorig jaar. De beklimming en de afdaling van de Pas de la Cavale (2671 m) vond plaats in de mist.

8-9-05, St Dalmas le Selvage – Roubion (http://www.roubion.com/)
Avondmaal en overnachting in Roure waren organisatie en deelnemers vorig jaar niet zo heel erg goed bevallen, daarom werd er dit jaar uitgeweken naar Roubion. In zekere zin een verbetering, doch met 2 verschillende overnachtingslocaties en eveneens 2 verschillende locaties voor het avondmaal ook niet erg overzichtelijk. Bovendien lag Roubion niet langs de GR5-route, zodat er een alternatieve route moest worden uitgezet. Voordat het echter zover was had ik bij Saint-Etienne-de-Tinée zelf al een bescheiden alternatieve route gevolgd. Bij de wintersportplaats Auron verhinderden werkzaamheden aan de piste het volgen van GR5-route en ook daar moest een alternatieve route worden gevolgd. Het was somber weer, maar wel droog. Bij de verzorgingspost in Roya (1500 m) was een blik omhoog echter al voldoende om te zien, dat het niet zo zou blijven tijdens de beklimming van de Col de Crousette (2480) en Valette (2587 m). En inderdaad: mist, kou, regen en wind op de top. Waar ik vorig jaar een gigantische fout had gemaakt en in een volledig verkeerd dal terecht was gekomen, liep ik nu goed, al was dat onder de gegeven omstandigheden soms ook meer geluk dan wijsheid. De laatste 3 etappes werden overigens nog opgeleukt door de deelname van Dawa Sherpa, een zeer verdienstelijke bergloper van Nepalese herkomst.

9-9-05, Roure (http://www.provenceweb.fr/f/alpmarit/roure/roure.htm) – Camp de Villars
Om weer terug te komen op de GR5 waren er 2 mogelijkheden: over de weg of door de natuur. De weg was bij voorbaat al kansloos. De natuur kwam te vervallen, omdat vermoed werd, dat de beek, die overgestoken zou moeten worden, door de recente regenval waarschijnlijk niet op verantwoorde wijze overgestoken zou kunnen worden. Zodoende werden we met busjes in de richting van Roure vervoerd. Onderweg werd wel duidelijk, dat de borden ‘pas op, vallend gesteente’ er niet voor niets stonden. De dag begon sombertjes, maar het fleurde al snel op. Door niet op te letten verliep ik me vaak kleine stukjes en Col d’Andrion (1680 m) bereikte ik dan ook niet via de GR5. Utelle was als overnachtingsplaats komen te vervallen en in plaats daarvan was er gekozen voor het niet langs de GR5-route gelegen Camp de Villars (een soort natuurvriendenhuis in the middle of nowhere). Om er te komen moest er gebruik worden gemaakt van een pad, dat in ongebruik was geraakt en derhalve weinig begaanbaar was. De accomodatie was armetierig: stapelbedden met doorgezakte matrassen in een tent. Voor volgend jaar maar weer iets anders verzinnen! ’s Avonds vierden we de verjaardag van Jos.

10-9-05, Col des Fournés – Nice (http://www.nicetourism.com/GB/som.html)
Met busjes werden we naar Col des Fournés (1356 m) gebracht om vanaf daar onze tocht richting Nice voort te zetten. De laatste etappe was langer dan vorig jaar en door het stenige karakter zeker geen kadootje. Het was goed weer: zonnig maar niet te warm. Bij Aire-Saint-Michel stopte de tijdmeting en waar er vorig jaar nog rustig naar het strand werd gewandeld, werd er nu hardgelopen. In het VVV aan de boulevard van Nice vond een afsluitende receptie plaats, waarna ieder zijns/haars weegs ging. Ik was er overigens nog wel getuige van, dat winnaar Gilles Rostollan zijn schoenen bij het grofvuil gooide.

12 deelnemers liepen alle etappes, terwijl de resterende 3 deelnemers bijna alle etappes liepen. Ik heb me weer 2 weken prima vermaakt. Een paar opmerkingen betreffende het doorlopen in geblesseerde toestand (verzwikte enkel rechts, overstrekte spier links). Op de verzwikte enkel (voortdurend verbonden) kon ik redelijk doorlopen. Er leek zelfs sprake te zijn van herstel. De situatie met de overstrekte spier was stabiel, geen verbetering, geen verslechtering. Ik moest ’s morgens tijdens het begin van een etappe altijd wel even op gang komen, maar als ik eenmaal op gang was ondervond ik er niet al te veel hinder meer van. Enige oplettendheid en terughoudendheid tijdens (m.n. lastige) afdalingen bleef echter geboden (maar als Nederlander ben ik toch al niet zo’n held op dat gebied). Deelname aan de GTA is overigens een goed alternatief voor een cursus bij de Weightwatchers. Ik heb me 2 weken klem gegeten, maar ben toch iets afgevallen.
Welke Nederlandse of Vlaamse lopers (v/m) mag de GTA volgend jaar als deelnemer begroeten?

Bram van der Bijl
anvdbijl provider xs4all.nl