Er ontbrak in Nederland nog één marathon in mijn loperslogboek. Toch werd hij zondag 30 oktober al voor de 23e keer georganiseerd. Waarom ik nog nooit aan het bekende loopevenement uit ons eigen Brabant heb deelgenomen, weet ik niet. Laten we het maar op toeval houden.
In de laatste weken werd je uitstekend op de hoogte gehouden door middel van nieuwsbrieven. Dat het startnummer met de nodige informatie ook nog op je deurmat viel, is erg prettig en voorkomt zinloos gedrang bij de inschrijving. Daags voor de marathon waren er problemen met de website bij de provider. Prompt volgde excuses voor het ongemak en een aanwijzing voor een tijdelijk bereikbaar zijn op een andere site.
In de multifunctionele kleedruimte is het gezellig druk. Koffiedrinken, eten, omkleden, na-inschrijven, alles speelt zich af in een enorme grote zaal. Half 12 worden zo’n 325 deelnemers weggeschoten over een parcours van 2 ronden. Voor de eerste keer is Etten-Leur deelnemer aan de Marathon & Ultracup. Al snel verlaten we het centrum, om via fietspaden en landbouwwegen de gemeenten Rucphen en Zundert aan te doen. In de eerste kilometer knallen de meeste atleten er vol in, en lijkt het wel of ik stilsta, zo hard scheuren ze langs mij heen. Wat een verspilling van energie al zo vroeg in de wedstrijd, denk ik. Het is warm voor de tijd van het jaar, voor mij is dit echter het ideale lopersweer. Wel neem ik me voor bij iedere verzorgingspost 3 bekertjes te drinken.
Na een gefaseerde opbouw beland ik in een groepje van een man (ook vrouw) of 10, dat hoofdzakelijk uit Belgen bestaat. Er wordt goed samengewerkt, zodat men zich de meeste tijd achter de ruggen van anderen kan sparen, er staat immers een behoorlijke wind. Zeker in de eerste 10 km komt dit goed van pas, want het waait vol op het lichaam. Er wordt flink aan getrokken, de 10 km gaan in 50 minuten, de 20 in 1.41. Helaas spat het groepje hierna uiteen. We zijn weer terug in Etten-Leur en worden fiks aangemoedigd.
Ik loop bij Susanne Colsen, waar ik ook al een tijdje mee samenliep in de Beekse marathon. Ze is nog jong en dit is al haar 8e marathon. Al pratende komen we de ongemerkt bij het 25 km punt en de verzorgingspost. Ik neem altijd de tijd om rustig te drinken. ‘Je bent er nog niet, doorlopen, niet stoppen’, roept een dame van de verzorging. Die suggestie dat ik er door zit, hoor ik wel eens meer. Toch verzamel ik dan genoeg krachten om altijd gemakkelijk aan te haken. Ook nu loop ik een kilometer verder weer samen met Susanne. Velen komen er in de problemen, het lijkt wel een slagveld. ‘Het is warm’ en ‘ik heb dorst, waarom zijn er niet meer drinkposten’, horen we diverse keren. Ieder 5 km lijkt me voldoende als je er de tijd voor neemt, en niet slechts een halfvol bekertje snel achterover gooit.
Tot de 30 km weer een fikse tegenwind. Nu we alleen lopen krijgen we de volle laag met als gevolg dat de beste krachten verspeeld zijn. Het gaat moeizamer, toch blijven we samenlopen. ‘Met tweeën ben je sterker’, hoor ik Susanne zeggen. Persoonlijk denk ik nog niet geheel hersteld te zijn van de baanmarathon van vorige week in Brussel. Ik zie het bordje 40 km. Plotseling krijg ik weer last van mijn oude achillespees blessure. ‘Ga maar’, roep ik tegen haar. Gelukkig mindert de pijn na ongeveer een kilometer. Wat een ontvangst zeg. Rijen dik staan supporters en publiek achter de dranghekken. Ik finish in 3.45.17 en wordt 4e in de M60 klasse. Susanne is een minuut eerder over de streep en is 1e Vsen.
In de Nobelaer ontmoet ik een gelukkige Dick van Es. Na 5 maanden blessureleed vanwege een binnen- en buitenmeniscus scheuring lukt het weer. Als je slaagt heb je iets bereikt. Geluksgevoel, heet dat. Fantastisch wat lopen in een mens teweeg kan brengen.
Ik heb genoten van prachtig natuurschoon in een uitstekende en goed georganiseerde marathon. Alle medewerkers en vrijwilligers bedankt en tot volgend jaar.
Vincent Schoenmakers