Meransen (Dolomieten) 30 juni
Buongiorno…zei Huberta de ontbijtmedewerkster, het is kwart voor 6 en ze heeft speciaal voor mij een heerlijk ontbijt gemaakt, jammer voor haar maar van de zenuwen krijg ik geen hap door mijn keel, wat muesli met yoghurt dat is het, ik stop nog snel een appel in mijn tas en ben op weg naar Brixen…normaal een half uur rijden, nu met een Italiaanse vrachtauto op mijn bumper (ze rijden daar als gekken) een stuk sneller.
Het is al druk op het plein bij de dom waar de start van de marathon is, ik kijk omhoog……en zie de PLose dat is de alpenreus van 2556 hoogte waar de finish ligt van de marathon…..Sjefke Sjefke waar begin je aan zei laatst een loopvriend tegen mij , en inderdaad waar begin ik nu weer aan. Gisteren bij de inschrijving (65 euro)heb ik een Japanse loper leren kennen Hiroto Katsumata ,65 jaar en amper 50 kg schat ik…. Op de lagere school had ik altijd een onvoldoende voor Japans…..en hij voor Engels, dat schoot dus lekker op! Dat we beiden gingen voor de limiet van 8 uur was na een tijdje wel duidelijk, al had ik bij hem wel wat twijfels…echter na zijn warming-up (we hadden plots 20 m ruimte om ons heen) waren die bij hem verdwenen…. en bij mij toegenomen! Die man was van elastiek. We wensten elkaar good-luck en om 7.30 uur mochten we vertrekken samen met nog 350 loopgekken.
Het is al 20 gr in de oude smalle straatjes van Brixen waar we de eerste 4km doorheen liepen (het zou tussen de 34 en 38 gr worden) en ondanks dat die vlak waren liep het bij mij voor geen meter ,5 dagen niet gelopen (rust) had mij geen goed gedaan. Hiroto liep naast mij in die typische Japanse stijl ..mooi rechtop en een korte snelle pas… en ik kon hem (nog) redelijk goed bijhouden. 5km (30.11) de beklimming was begonnen en ik heb het gelijk al moeilijk, Hiroto lacht nog even vriendelijk naar mij en hij verdwijnt langzaam uit mijn zicht….ik ga mijn eigen tempo lopen en het gaat al wat beter. veel lopers gaan al wandelen, en ik ga er steeds meer voorbij .Mijn maag begint te knorren …te weinig gegeten vanmorgen en bij de bevoorrading liggen zwarte bessen ik twijfel nog even….”picobello picobello” zeiden de vrijwilligers en ik neem een handvol bessen… hartstikke zuur waren die krengen! We lopen nog veel in een bos dus de warmte valt nog mee 11km (1.24.55) we zijn al op 1100m hoogte ,ik krijg wat last van mijn maag…..(de bessen?) en bij de bevoorrading neem ik alleen wat te drinken. Het rare gevoel in mijn maag blijft….. en stil mijn honger met mijn eigen gelletjes. We zijn uit het bos en de zon doet zijn werk….het word nu behoorlijk warm ,zeg maar heet! Als bakkerszoon ben ik dat wel gewend hard werken in de warmte….en omdat we nu regelmatig wat asfalt krijgen kan ik ook wat genieten van de prachtige omgeving en heb het goede ritme te pakken…nu alleen mijn maag nog.
2.56.34 is mijn tijd bij km 21….nog 5 uur voor de andere 21 km een “makkie” Echter als ik bij km 24 bij de bevoorrading de gezichten van de vrijwilligers eens goed bekijk zeggen die genoeg….zo van “ja Sjefke nu gaat het pas echt beginnen” En inderdaad…een dikke 3 km steil omhoog en geen asfalt meer…wel met de zon ongenadig in je nek, gelukkig heb ik mijn pet.. en met de klep in mijn nek bescherm ik mij tegen de ergste hitte. De eerste 21 km was het rennen met af en toe wandelen en nu wordt het wandelen met af en toe rennen. In een alpenwei bezaaid met grote keien moet ik zelfs een paar tellen rust nemen.. zo steil! We zitten al op 1984m hoogte en naderen het 30 km punt en met mijn maag gaat het nog altijd niet goed, wat is dat toch vraag ik mij af. De nieuwe gelletjes, de iets sterkere maggi oplossing (ik heb nieuwe kleinere flesjes)..of toch de zwarte bessen….de bevoorrading is super verzorgd er ligt van alles…..ik neem alleen wat water meer kan ik niet verdragen….maar goed we moeten verder.
De volgende pakweg 9 km zijn minder steil…echter de weg wordt steeds slechter (stenen, boomwortels) De limiet bij het 33.5 km punt is 6.30 uur wie er later komt wordt uit de wedstrijd genomen, ik ga dat “makkelijk” halen ….doorkomst 5.26.44 dus geen paniek alles komt goed….nog 8.6 km over steeds smallere geitenpaden (er liepen hier alleen schapen)en soms langs niet ongevaarlijke afgronden. De lopers die in het begin al gingen wandelen (vooral de Italianen uit de streek) gaan me nu een voor een voorbij. Ze “vliegen” over de stenen. Gelukkig kan ik tussen km 37 en 39 nog een stukje rennen over een “vlakke” alpenwei en zo mijn vermoeide spieren een beetje ontspannen. We zijn nu op 2085m hoogte met nog 400 hoogte meters te gaan in de laatste 3.2 km. 6 uur en 33min ben ik nu al onderweg en door mijn maagklachten heb ik weinig tot niets gegeten of gedronken en mijn benen willen eigenlijk niet meer…zo van ouwe gek daar boven als jij verder wilt is dat prima …..maar wij doen niet meer mee!
Ik vraag het 3 keer aan de bergwachten ..moe, moe…moet ik daar omhoog? si si si is het antwoord, een super steil pad over rotsen ligt voor ons. Met de moed der wanhoop begin ik er aan, echter er is geen beginnen aan….om de paar stappen moet ik een paar tellen rust nemen, vasthoudend aan een struik of rots om niet weer terug te glijden en de ene kramp na de andere in mijn benen…het uitzicht moet hier geweldig zijn……UITZICHTLOOS is mijn vooruitzicht!
Hoe weet ik niet, na dik 40min ben ik boven…oh mijn god roept een loopster voor mij, omdat we zo hoog zitten denk ik even in de hemel (finish) te zijn…..maar nee …weer een geiten pad (hier liepen wel geiten) met in de verte WEER een steile klim over rotsen en ik heb nog maar 40 min dat ga ik nooit meer halen! Wordt mijn 52e marathon dan mijn Waterloo!! ..mijn oren zitten dicht mijn maag van streek…ik voel me dood ellendig…maar goed ik was gewaarschuwd en stronteigenwijs als ik ben……er zit niks anders op ik MOET door! Ik probeer nog wat te rennen en langs een gevaarlijke afgrond struikel ik over een steen en val….om het nog dramatischer te maken kan ik kiezen voor de afgrond….maar doe het toch maar even niet, en val de goede kant op…..met kramp in beide benen kan ik niet meer opstaan, een toegesnelde bergwacht vraagt of het nog gaat. Krampa, krampa is geen Italiaans maar ze begrijpt mij gelukkig en trekt mij overeind…en ik mag verder lopen, hoe ik de 2e rotspartij boven ben gekomen ga ik u besparen, het is als een lege tube tandpasta…als je nog eens goed perst haal je er toch nog wat uit! finito, finito roepen de bergwachten als ik verdwaasd op het hoogste punt (2550 hoogte) aankom, ik schrik…ben ik uit de wedstrijd kunnen ze de martelgang niet meer aanzien?….nee ze wijzen naar de finish 1km verder ..ik kijk op mijn klokje… 14 min heb ik nog over, als een marathonloper zegt ik doe dat nooit meer moet je dat niet geloven….toch ik beloof mijn benen dit nooit meer te doen, en ze geloven het ook nog!
En ik ren weer! (voorzichtig) nu even goed uitkijken en niet weer vallen. Ik kan het bijna niet geloven…….het bord van 42 km komt in zicht ,nog 9 min ik ga het halen, het is erg ik weet het …maar ik ga gelijk wandelen, op de laatste 20m na voor de finishfoto….7.53.290..finito! Geen blijdschap, geen brok in mijn keel, geen tranen, geen kippenvel, geen emotie….helemaal niks…geestelijk totaal leeg. Ze hangen mij een medaille om mijn nek…het T-shirt schatten ze 2 maten kleiner dan bij de inschrijving….! 315e van 350 starters ,na mij bereiken er nog 13 de finish in mijn klasse m60 wordt ik 17e van de 18…..niet echt geweldig!
Even bijkomen…..een glas alcoholvrij witbier doet mij goed…..en nu weer zien beneden te komen, via (dat is ook Italiaans) een busje, kabelbaan, lijnbus waar ik mijn Japanse vriend Hiroto weer tref (5.59.50 en 1e in zijn klasse m65) ben ik weer beneden in Brixen we wisselen elkaars e-mails uit (you never know) en nog eens een “picture” met mijn Japanse vriend als memory zegt zijn vrouw “Truus” (weet haar naam niet meer) na een half uur rijden ben ik weer in mijn super goed hotel Ambet in Meransen……en kan ik eindelijk mijn maag eens ledigen, ik ga niet zeggen dat het een zwart goedje was …want dat is onsmakelijk! Na een heerlijk avondmaal ben ik weer redelijk opgeknapt.
Zo en nu kan de vakantie (10 dagen) in de Dolomieten beginnen…..en voor overmorgen heb ik al een mooi trainingstochtje in gedachten…. Als je eens een zware bergmarathon wilt lopen is dit een aanrader, goed georganiseerd in een prachtige omgeving. Bedenk wel als je in de Dolomieten een bergmarathon gaat lopen met 2340 hoogte meters EN met 35 graden, je wel “dol” moet zijn…..en geen “mietje”!!
Jef van de Weerdt.