Liep ik vorige week van mijn geboortestad Amersfoort naar Utrecht en terug (lange Jan – Dommarathon), zondag 24 maart liep ik de Eelderbrugmarathon op de grens van Groningen en Drenthe waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. In 1972 ben ik daar vertrokken en na die tijd hebben ze de Hoornse plas aangelegd, hebben ze het Eelderdiep verlegd, hebben ze vaarverbindingen gemaakt en hebben ze hele nieuwe wijken uit de grond gestampt. Niet dat ik het niet wist, ik kom nog regelmatig in Eelde, maar nu zag ik het van heel dicht bij. Veranderingen, soms hele grote, soms hele kleine, horen bij de voortgaande tijd. Maar soms doet het zeer. De kassen van kweker Geert Bensink, waar ik in de zomer wat bij verdiende, zijn reeds lang gesloopt. Het raampje van het hokje in de schuur, met een ton als wc, was er nog, maar nu als onderdeel van een grote living. Zouden de bewoners weten hoe erg het er ooit stonk? Het Elsburger Onland, een prachtig natuurgebied ligt er nog steeds. De vader van Geert Bensink heeft het in de twintiger jaren van de vorige eeuw aan Natuurmonumenten verkocht. Je mocht er niet komen en dus kwam ik er wel. Ik zag er in het verleden ooit eens een otter en ik viste er illegaal. Ik ben er meermaals betrapt en één keer heb ik een heuse bekeuring gekregen. Ook het Eelderdiep kende ik als mijn broekzak. Maar nu, na de verlegging is dat veel minder. Ik heb er prachtige dingen gezien, zoals die drie spelende jongen bunzings op vijf meter afstand, een jagende hermelijn en vooral veel vis.
Kortom de Eelderbrugmarathon was voor mij een grote stap terug in de tijd met de bijbehorende herinneringen. Maar hoe ik daar ook uit put, het zijn bijna allemaal herinneringen met mooi zonnig en vooral warm weer. En dat was het zondag niet. Wel zon, maar warm nee, bepaald niet, het was net boven nul en dat met een zeer harde koude noordoosten wind. Maar vooral de kracht van de wind, daar had iedereen het moeilijk mee. De start van de marathon was bij de parkeerplaats bij de Hoornse Plas, waar de verzorgingstent de verzorgers een beetje uit de wind hield. Ik was blij dat ik mocht lopen en niet 5 uur lang de lopers hoefde te verzorgen. Dat zou ik in die kou niet overleefd hebben, maar die verzorgers, Ronald Kwint, Gea en Hennie Schanssema deden dat het prima. Petje af en bedankt, zo ook voor Jan Scheffer (tijdwaarneming) en Toli Schanssema (foto’s) dank jullie wel.
Maar goed, na de start onder de Eelderbrug door, dan er overheen en schuin tegen de wind in langs de Paterswoldseweg, langs de voormalige kwekerij van Geert Bensink, het Elsburger Onland en dan rechtsaf, voor de wind langs de vroegere camping de Schelfhorst naar het Eelderdiep. Dan weer naar rechts, de Madijk op, met de wind strak van opzij en soms schuin achter. Dan een bruggetje over en tegen de keiharde wind in, op naar de verzorging. Als je daar was had je echt verzorging nodig. Dat stukje van krap 500 meter was killing. De eerste rondes kon ik nog een beetje schuilen achter de brede rug van Herman Heuverman en later een heel klein beetje achter de rug van Ineke Scheffer. Maar ja, die houdt weinig wind tegen. De laatste drie rondes moest ik het alleen doen. Ik moest denken aan de Binnenmaas van 2004. Maar zo hard als het toen waaide deed het nu niet, maar het was met de wind (schuin) tegen wel snijdend koud. En toch ging het lekker. De eerste 5 ronden iets sneller dan ik wilde, maar ik kon daardoor wel in een klein treintje lopen. De laatste rondjes alleen, ging ook nog wel goed, maar de laatste ronde was het echt over. Maar wandelen was een slechte optie, daar was de wind te koud voor, dus toch maar weer ‘rennen’. Wandelen alleen het laatste stukje tegen de wind in, ik kwam er bijna niet vooruit. Maar hé, hé, eindelijk de laatste bocht en de finish. Ik was de laatste in 4:53, maar heb daarvan zeker vierenhalf uur volop genoten.
Theo de Jong
Theo.marijke(at)planet.nl