62,5 km – 24.03.13
Afgelopen vrijdag stuurde de organisatie de Lotgenoten een mailbericht dat de ultra-afstand gecancelled is vanwege de gevoelstemperatuur. Een optie is de marathon lopen. Het cancellen doet me denken aan de JKM een aantal jaren geleden waar ik voor stond ingeschreven. Hoe hard waait het nu wel niet langs de kust of op de Waddeneilanden? Nou heb ik zelf, geloof ik, wel iets met gevoel maar niet met gevoelstemperatuur. Mindset is toch een prima woord om met gevoelstemperatuur om te gaan? Ruim een uur voordat de marathon start, start m’n 62,5 km en na de finish van de marathon lus(t) ik nog een ronde. Het is een makkelijke ronde, dus de weg kwijtraken gaat vandaag niet lukken. M’n plan is het tempo voor Steenbergen te testen. Langzaam lopen is een kunst stond recent ergens geschreven. Tja die kunst is me op het lijf geschreven. Het voelt alsof ik een Picasso in het traag lopen ben, echt een sportieve kunstenaar wat er niet uitziet. Langzamer lopen is ‘haast’ onmogelijk. Wat een schildpad. Een andere optie als langzaam lopen is er tegenwoordig niet meer en of dit ooit nog verandert? Echt het ene p.r. na het andere p.r. wordt vermorzeld. Niet in positieve zin trouwens.
De tweede ronde begint tegelijkertijd met de marathonlopers. Iedereen zwaar ingepakt muts, sjaal en meer van die ongein wordt om ieders hoofd geslingerd. Zelf sta ik zonder enig haarsprietje en zonder hoofdbedekking te smilen. Genieten van de wind door je hoofd niet af te dekken. De wind is toch een machtig interessant natuurelement. Ieders eigen keuze respecteren. Bij de start zijn er geen startvakken zoals vorige week in Duitsland. Vorige week hadden ze zelfs een startvak voor marathonlopers met een eindtijd van twee uur. Zelf wilde ik er gaan staan omdat er niemand stond. Het hoogtepunt van de ronde is het fietspad. Het heeft niets met het fietspad te maken maar je beseft dan waar het oosten ligt en dat het in het oosten goed kan waaien. We lopen op het fietspad naar het oosten. Geweldig dat je de wind niet altijd in de zeilen kan hebben. Het doet me kort denken aan m’n vertrekkende collega’s. De symboliek is waarneembaar. Er komen betere tijden voor hen!
De eerste paar kilometer zijn bijzonder voor me: praten, ja echt, ongeveer tien minuten praten met J.L. (bewuste afkorting omdat ze er niet van houdt). J.L. is, in mijn beleving, een geweldige ultraloopster, ze trekt haar eigen plan. Na een paar kilometer wil ik haar zeggen het tempo nog meer te verlagen maar ze is me voor door te zeggen ‘ik ga het tempo opvoeren’. Mijn idee, kan me er helemaal in vinden. Tja die benen van me hebben geen zin meer in ultralopen, alleen het koppie wil er zich nog niet helemaal (of helemaal niet) bij neerleggen. Zo heeft m’n linkerknie een off-day of beter gezegd de hele week al. Irritatie onder de knieschijf. Eigenlijk zit ik er hard over te denken een advertentie op marktplaats te plaatsen met de oproep ‘gezocht twee sportieve benen met haar’, het liefst geen twee linker omdat ik al beschik over twee linkerhanden. Inruil is ook aanwezig, die twee stijve klazen van mezelf. Vrees alleen dat niemand ze wil hebben. Indien de benen vergezeld gaan met voeten, s.v.p. maat 40 à 41, anders dien ik tegelijk nieuwe schoenen te kopen. Prijs komen we wel uit. 6% of 21% BTW is me niet bekend. Mochten twee benen te veel zijn, alleen een goed functionerend linkerbeen is al een verademing.
De laatste ronde is geen cooling-down omdat de hele loop wel een cooling-down lijkt. In het begin van de loop heb ik het idee dat er dichtbij de ronde aan de rand van een bos een Center Parcs in Gilze aanwezig is. Een vergissing blijkt het. Op een gegeven moment zie ik een Afrikaan met een dikke bonte muts op. Afrikanen gaan toch niet Center Parcen? Tja het kwartje valt rijkelijk laat, het is een AZC. Hoezo buitenlanders integreren niet? Deze sowieso wel, hij draagt ook een muts! Echter er zijn Nederlanders welke niet integreren: degene die dus geen muts dragen.
Groeten,
Henk Harenberg