Ze hebben er weer wat moois van gemaakt, daar in Roelofarendsveen. Het thema van de One and Only was dit jaar ‘Once upon a time in the West’. Voor mij de beste western die ooit gemaakt is, ondanks dat Clint Eastwood er niet in mee speelt. En dat het thema om een western ging was duidelijk te zien aan de deelnemers van de 125 estafette teams en de 26 sololopers. Cowboys in soorten en maten, indianen en sheriffs, minimaal 12 saloons langs de kant en overal westernmuziek, maar ook veel country met Johnny Cash en Dolly Parton (Jolene heb ik nu wel genoeg gehoord) en tot mijn verrassing ook op twee plaatsen de nieuwe cd van Waylon. En dan de route. In het verleden hebben we al heel wat meegemaakt met de One And Only’s, stukken over het zand, een dijk op en neer, 21 keer door een plantenkas, door treinwagons etc. En nu, nu gingen we meteen na de start door het gemeentehuis, er omheen en dan door een magazijn. Op veel plaatsen scherpe bochten met op zes plaatsen heen en terug om een hek en weer verder. Over het Westeinde een lekker lang stuk rechtdoor, dan door hofjes met bochten, bocht na bocht. Op één plaats een bruggetje omhoog, dan steil zes meter naar beneden, scherp rechts af, om het hek, 200 meter rechtdoor, weer draaien om een hek, 100 meter terug, scherp rechtsaf, over 15 meter weer steil zes meter omhoog, weer rechts af en maar weer verder, kortom een technisch parcours waar niet iedereen van houdt. Mij ligt dat gedraai en bochtenwerk wel. En ook de sfeer ligt me. Ik kom er graag. Ik liep er mijn laatste marathon voor mijn operaties, de eerste erna en mijn 100ste.
Het aantal sololopers was gering, maar wel veel bekenden. Vooral de aanwezigheid van Lex de Boer deed me goed. Vandaag voor hem marathon 401! Na de start was er meteen een opstopping om door het gemeentehuis te komen, maar daarna kwam de meute goed op gang en rekte steeds verder uit, waardoor er geen opstoppingen meer waren. Mijn stiekeme doel was een (voor mij) snelle marathon te lopen in ongeveer 4:25. Dat zou een nieuw PR in mijn tweede loopleven zijn en daarvoor zou ik circa 6:20 per km moeten lopen. Maar vanaf het begin ging het eigenlijk steeds te snel, ondanks dat ik wat inhield. Ik liep daar heerlijk te genieten in een strak tempo wat ik, zo voelde het, heel lang kon volhouden. De halve marathon ging in 2:09 en een beetje. Eigenlijk veel te snel, maar het liep zo lekker. Ik hoefde niet te hijgen of overmatig transpireren, ik liep gewoon ontzettend lekker en zou wel zien waar het schip strandde. De eerste kilometer van de tweede helft dook ik zelfs onder de 6 minuten. En zo ging het maar door, elke kilometer sneller dan gepland. Het was dan ook voor mij een heerlijk weertje, zon, 20 graden en nauwelijks wind. En elke ronde een glaasje cola van een voor de marathonlopers gereserveerde tafel van een particulier. En voor mij ook leuk was het inhalen van steeds meer sololopers. De eerste ronde liep ik bijna laatste, terwijl ik als 12de eindigde. Een resultaat waar ik trots op ben.
Maar bij kilometer 38 werd het serieus moeilijk. De kilometertijden liepen op naar 6:45. Maar de laatste ging weer in 6:20 met als eindtijd 4:21:06. Voor mij een droomtijd, dik zes minuten sneller dan mijn vorige tweede loopleven PR, dat ik dit voorjaar in Genk liep. En zeer strak gelopen, in de tweede helft een verval van maar 3 minuten! Een onverwachte, maar o zo welkome tijd. Ik vraag me af hoe dat komt. Ik word over twee weken 64 en beschik sinds mijn operaties in 2005 en 2006 nog maar over 75% van mijn hartfunctie. En toch loop ik steeds sneller en gaat het steeds makkelijker. Ben ik nog steeds aan het herstellen, of ligt het aan mijn training. Sinds vorig jaar oktober loop ik iedere woensdag 50 tot ruim 60 kilometer. En de laatste maanden vaak ook nog duurlopen met snelle kilometers. Ik weet het niet, maar het zal vast een combi zijn. Maar hoe het ook komt, ik geniet ervan. Er zijn niet zo heel veel lopers van dik zestig die nog nieuwe PR’s lopen.
Theo de Jong
(theohinne