Vandaag staat de tweede editie van de Midzomer marathon in Apeldoorn op het programma. De vorige editie heb ik niet deelgenomen. De speaker geeft aan dat er op alle afstanden circa 1.250 deelnemers zijn welke ze volgend jaar willen laten groeien naar het dubbele. Twee weken geleden is de insluiting gesloten.
Vier jaar geleden nam ik deel aan de voorloper van deze marathon, welke helaas ter ziele is gegaan. Vandaag start ik voor de eerste keer laat in de middag t.w. 17.00 uur. Een ideaal tijdstip voor me. Voor aanvang van de marathon nog even hallo tegen Sjoerd zeggen. Een prima prestatie heb je neergezet. En zie Wim en Ton Epskamp. Zonder iets tegen ze te zeggen, kan ik genieten van hen. Bij het startschot geeft Wim zijn broer nog een handgebaar om hem succes te wensen.
Tjonge dat is een tijd geleden dat ik Wim zag. 1 moment kan ik me nog helder voor geest halen. Op uitnodiging van Ed van Beek werden we uitgenodigd voor een soort van bondstraining. Wim, Ton Hendriks en Nitish waren o.a. van de partij. Twee trainingen op 1 dag. In de ochtend een baantraining. Iets van 3 x 3.000 meter welke je als duo diende te lopen waarbij elke drie kilometer in dezelfde tijd diende af te leggen. Samen met Nitish vormde ik een duo. We liepen ze donders constant. Tussen de middag een lunch met geweldige sportvoeding waarbij het mogelijk was frikadellen en kroketten te eten. Na de lunch stond er een duurloop van circa dertig kilometer op het programma waarbij we de top van de Holterberg passeerden. Op de top aangekomen zeggen Ton en Wim voor de grap ‘wanneer begint de klim’. Ik lachte me helemaal een deuk. Het was voor mij een vette inspanning terwijl het voor hen een ontspannen duurloopje was.
Terug naar de marathon. Redelijk vooraan start ik. Waarom? Geen flauw idee. Waar ik heel vlot een flauw idee bij heb, dat het parkoers erg pittig is. Geen moment vlak. Vanaf het begin klimmen in een pracht omgeving. Ik loop voor mij doen te snel. Bij de kleine afdalingen versnel ik. Het zijn geen forse klimmen maar het is erg glooiend. Ik besef me terdege dat ik dit tempo niet volhoudt tot aan de finish. Geaccidenteerd terrein van begin tot einde. In mijn perceptie is dit de zwaarste marathon op asfalt in Nederland.
De eerste vijftien kilometer loop ik 10,7 kilometer per uur. Echter na vijftien kilometer begint de ellende voor me. De Amersfoortseweg nekt me. Wat een ellendige weg. De weg is ellendig omdat van de eerste stap tot en met de laatste de weg vals plat is. De lopers in het groepje waar ik mee oploop worden symbolisch steeds kleiner voor me. Ze nemen een Madurodam-formaat aan. Niet omdat ze qua lengte kleiner worden maar omdat ze bij me weglopen. De reden dat ik inklap is een combinatie van factoren. Ik mis de kracht in de benen in combinatie met het feit dat ik het dan mentaal laat gaan. Inderdaad het laatste heeft met een gebrek aan mentaliteit te maken. Maar ach wie zit er mee? Ik in ieder geval niet.
Vanaf het begin van de Amersfoortseweg loop ik tussen de 1/2 marathonlopers. Blijkbaar kende 1 van die lopers me. Sorry maar ik ken je niet. Hij zegt nog ‘je finisht binnen de drie uur’. Haha maar hij beseft niet dat we nog een lusje moeten lopen. Aangezien ik het parkoers van te voren niet heb bekeken, bekruipt me het gevoel verkeerd gelopen te zijn omdat de finish nadert. Fuck weer verkeerd gelopen?! Gelukkig niet, de marathonlopers moeten circa twee honderd meter voor de finish rechtdoor het bos in. Weer hetzelfde begin ten opzichte van de eerste ronde. Lopen we vandaag twee dezelfde rondes? Nee toch? Toch niet weer die Amersfoortseweg? Bij de gedachte krijg ik al bijna nachtmerries maar zie de humor er ook wel van in.
Inmiddels passeert de een na de ander me. Laat maar gaan. Het is goed zo. Morgen wil ik geen spierpijn van deze marathon hebben. En daarnaast zou een ultra-topper zeggen ‘deze marathon staat in het teken van een hoger doel dit jaar’. Inderdaad ik wil nog ergens iets langer lopen, dus leg deze marathon maar uit als een soort van training als niet ultra-topper.
Gelukkig is de tweede ronde exclusief die inmiddels veel besproken weg. We mogen het bos in. Helemaal super. Bij de Apenheul gaan we het asfalt op. En dan nog een iets meer dan een kilometer naar de finish. T.o.v. de marathon in het verleden in Apeldoorn mogen we vandaag langer ‘genieten’ van de Amersfoortseweg.
Het tweede deel lever ik zoveel in dat ik wederom tweede wordt als je de uitslagenlijst omdraait. Drie lopers finishen uiteindelijk onder der drie uur. Wat betreft deze marathon. Het is een aanwinst in een bosrijke omgeving.
Binnenkort maar eens een ultraloop op een vlakke ondergrond lopen waar je niet hoeft na te denken of je de weg kwijtraakt.
Sportieve groet,
Henk Harenberg