Afgelopen weekend de Zugspitze Ultratrail gelopen. Ik probeer hem eigenlijk ieder jaar bij leven en gezondheid te doen, al is het al om die heerlijke starttijd (7.15 ’s morgens) en de prachtige uitzichten op het Zugspitze massief. De organisatie is nagenoeg perfect en gelukkig is het weer de laatste 2 jaar ook in zeer goede doen. Ik hoor van menig trailloper dat deze ultratrail van 101,9 km niet al te zwaar is en goed te doen. Nu moet ik zeggen dat ik niet echt ongetraind ben. Toch ervaar ik het ieder jaar weer als een stevige kluif om heelhuids over de finish te komen en daar mijn medaille in ontvangst te nemen.
De eerste 3 beklimmingen tot Mittenwald en de laatste 15 km boven Grainau gaan mij en ook andere deelnemers niet in de koude trailkleren zitten. Zeker de laatste afdaling van 2.000 m tot de finish in Grainau, voor de meeste deelnemers in het donker, is een flinke. Een waar allerlei dingen kunnen gebeuren, waar het thuisfront liever niets van wil weten. Veel stenen, wortels en vaak gladde trappetjes. Je moet hier zeker geen last hebben van een weigerende en/of een slecht functionerende headlight.
Het valt me bij deze trail toch wel op dat op de vooral wat langere afstanden meer en meer trailrunners meelopen met een matig tot slechte voorbereiding. Je spreekt zo hier en daar mensen die zich in de duinen en/of op een dichtbijgelegen vuilnishoop (c.q. skihelling) hebben voorbereid. Met zo’n voorbereiding en dan het hooggebergte in is vaak vragen om problemen. Dan heb je het nog niet over de Bergwacht die vaak mensen op onmogelijke passages weg moet zien te krijgen. Misschien is een goede voorlichting door ervaren mensen hier op zijn plaats. Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan trailrunwinkels in Nederland, waar mensen de juiste informatie kunnen krijgen, voordat ze zich met hun net aangeschafte trailuitrusting letterlijk in het diepe storten .
See you bij the Lavaredo.
Groet,
Hans Lems