“Toen ik voor een jaar in Sassenheim woonde, ben ik in 2000 lid geworden van de Noordwijkerhoutse Strandlopers als goedkope manier om jezelf fit te houden. Ik deed mee aan de cursus ’10 km hardlopen’ waarbij we drie keer in de week door onze trainer stapje voor stapje wenden aan steeds langere perioden lopen. Die duur van het lopen ging mij steeds beter af en ik werd er ook fitter van, in de loop van mijn eerste vijf hardloopjaren ben ik 12 kg afgevallen. Ik merkte ook dat wedstrijdjes me lagen, ik liep dan veel beter dan wanneer ik alleen bezig was. Mijn marathondebuut was in Rotterdam 2005. De eindtijd was 4.02 en later is mijn marathon PR op 3:27:12 gekomen (Midwintermarathon Apeldoorn 2013). Mijn motto is dan ook: “Ik ben niet snel, maar ik kom er wel”.
Mijn eerste ultraloop was de Zes Uur van Steenbergen in maart 2007 en toen haalde ik met 59,455 km een 3e plaats. Die 10 km/uur was vaak een streeftempo voor mij. Voor mijn eerste Zestig van Texel in 2009 had ik veel getraind. Op de heenreis naar Den Helder vroeg onze chauffeur wat mijn eindtijd ging worden en ik opperde heel monter 5.55. Laat ik nou in 5.55.39 finishen! Op het strand kon ik die 10 km/uur niet helemaal vasthouden, maar in het tweede deel, dat helemaal verhard is, ging het volgens het boekje.
Dat paasweekeinde sprak ik ook Nellie van der Made en hoorde wat zij als voorbereiding gedaan had voor de 24 uur van Steenbergen die zes weken later zou plaatsvinden. Ik dacht, daar zit ik qua trainingskilometers helemaal niet veel onder. Dus heb ik me op het nippertje kunnen inschrijven, wedstrijdlicentie geregeld en werd ik met ruim 173 km zelfs eerste en Nederlands kampioene 24 uur. Dat lange lopen bleek mij heel goed te liggen. Bij de ranglijst van de 100 km sta ik amper bij de eerste 20 vrouwen, maar op de ranglijst van de 24 uur staan negen van de beste 20 prestaties op mijn naam.
In de ultrawereld sta ik bekend als praatgrage loopster. Onderweg met andere lopers hebben we het over van alles en nog wat. Praten is voor mij benzine. We staan bekend als asociaal maar ik vul het trainen meestal zo in dat ik een deel van het traject een meeloper heb. En ik loop vaak met een doel, bijvoorbeeld van of naar de woonplaats van mijn ouders. Onlangs ging ik bij een vriendin in Brighton op bezoek en dan zit ik met mijn hardloopschoenen in het vliegtuig en heb zeer weinig bagage. Lekker van Gatwick door de heuvels naar de zuidkust lopen, ook nog in de geest van de vroegere ultraklassieker London-Brighton. Wat dat betreft is De Zestig van Texel qua parkoers de Nederlandse ultraklassieker bij uitstek en blijft dat mooie evenement hopelijk nog jaren bestaan.
Voor de deelnemers aan de 120 van Texel is die eerste ronde zo mooi, als het in de vroege ochtend licht wordt. Later in de tweede ronde moet je soms wennen aan de drukte als de 60 km lopers en de horde estafetteteams langs denderen, maar het mooie is dat alle 120 km lopers hartstochtelijk aangemoedigd worden. Als het nog redelijk gaat, maakt dat je als het ware op handen naar de finish wordt gedragen. En als je zelfs nog goed draait, haal je in de laatste 15 km nog tal van 60 km lopers in die te overmoedig van start zijn gegaan.
Mijn vriend komt soms langs als ik deelneem aan een etappeloop, ook om in te voelen hoe de sfeer is, want vaak is dat moeilijk achteraf thuis te verwoorden. Dan neemt hij zijn fiets mee en fietst dan de route die ik loop. In 2015 heb ik in een snikheet Frankrijk meegedaan aan de Tour de France, 43 dagen lang met elke dag gemiddeld ruim 60 km. Toen heeft Peter de laatste 10 dagen meegefietst en het lief en leed van de groep meegemaakt. De verbondenheid onder ultralopers die dan ontstaat, die blijft de rest van je leven bij je.
Na diverse etappelopen in het buitenland ben ik er samen met anderen nu zelf één aan het organiseren: de Holland Ultra Tour, een etappeloop van 14 dagen zomer 2019 door Holland en Friesland. We doen ook vanuit Wieringen dan Texel aan, met 30 km aan de vaste wal plus 30 km op Texel. De organisatie van De Zestig heeft al beloofd dat ze mee helpen om een mooi rondje vanaf de veerhaven op Texel uit te zoeken. Wat opvalt bij De Zestig is dat de kern van de organisatie zo trouw is, er zitten er drie bij die al in 1991 de boel op poten hebben gezet. Elke twee jaar is dat weekend op Texel een warm bad, een grote reünie van lopers die zich op een of andere manier betrokken voelen bij De Zestig, mede vanwege de historie rond de aanstichter van dat prachtige rondje, Jan Knippenberg.“
{b}Wilma Dierx{eb}
(wdierx <> hotmail.com)
{i}Noot van Martien Baars{ei}: dit was het vierde interview uit het artikel over De Zestig van Texel in Losse Veter 26.