Eén maand na de Alvi Ultra Trail (de inschrijving voor de editie van 2020 is alweer geopend: https://www.alvitrail.com) stond de Holland Ultra Tour (HUT) (https://hollandultratour.wordpress.com) op het programma. Van 400 km trail met 17000 hoogtemeters naar 900 km asfalt met nauwelijks hoogtemeters. Het contrast kon bijna niet groter.
Na de Elfstedenloop in etappe-vorm (1998) en de Boxmeerdaagse was dit pas mijn 3e etappe-loop in eigen land. Dit hadden er veel meer kunnen zijn, maar de lopen georganiseerd door de ROG heb ik altijd gelaten voor wat ze waren. De HUT, een etappe-loop in Nederland, éénmalig georganiseerd door vrienden uit de loperij. Wegblijven was bijna geen optie, maar toch was deelname uiteindelijk niet zo vanzelfsprekend. Alleen de laatste dag (marathon) zou ik waarschijnlijk wel binnen een werkdag weten te voltooien, voor de rest zouden er toch wel weer de nodige overuren gemaakt moeten worden. En dat vooral op vlakke asfaltwegen. Ik zag er allemaal best wel tegenop. Daar kwam nog bij, dat ik de Alvi Ultra Trail weliswaar zonder blessures op te doen had weten te voltooien, maar dat de hele exercitie toch veel van mij gevergd had. Een test had ongetwijfeld uitgewezen, dat ik nog niet (volledig) hersteld was. Maar goed, een test heb ik dus niet ondergaan!
Ik ben gewoon maar van start gegaan en met mij 18 anderen (+ 1 persoon op step). Waarschijnlijk het meest gemêleerde gezelschap waarmee ik ooit tijdens een etappe-loop onderweg ben geweest. Na een gezamenlijke toeristische rondgang door Amsterdam van zo’n 2 uur werd de echte start gegeven. Ik was net met een boterham bezig en had al snel het nakijken. De HUT stond voor mij in veel opzichten bol van terug-in-de-tijd-momenten. Tijdens de 1e etappe was de 3e verzorgingspost in Rijsenhout, het dorp, waar ik ben geboren en voor een klein deel getogen. In het lokale zwembad, niet veel meer dan een paar vlonders in de Ringvaart, leerde ik zwemmen. Langs diezelfde Ringvaart liep ik 14 km/u tijdens de Ronde om de Haarlemmermeer van 1991. Nu vloog ik met zo’n 7 km/u over het asfalt, goed oplettend, want het was wel heel erg druk op de dijk.
Overnacht werd er in tenten. Ook jeugdsentiment. Met een rolletje wc-papier naar het toilet en een muntje voor de douche. Onder de gegeven omstandigheden (voornamelijk droog) geen straf, maar bij een regenachtige HUT had het toch allemaal wel wat armoedig geworden. Nederland is enorm rijk aan allerlei verharde wegen en paden en het uitzetten en markeren van een zelfbedachte route is derhalve geen sinecure. Erwin Borrias had het er dagelijks maar druk mee. Hij had veel meer stickers nodig dan verwacht, maar slaagde er toch in om de route duidelijk te markeren. Toch heeft iedereen zich volgens mij weleens in meer of mindere mate verlopen. Zelf was ik de 2e dag al aan de beurt. Deeluitmakend van de kopgroep der langzamen liepen we ons vast in het centrum van Leiden, nota bene de plaats, waar ik werk. Dankzij mijn smartphone en uitstekende navigatie-skills wist ik ons weer op het juiste pad te krijgen.
Men had een ronde van ca. 900 km uitgezet in het Nederland boven de grote rivieren. In diverse steden voerde de route langs (bijna) alle lokale bezienswaardigheden. Verschillende plekken onderweg deden mij aan vroeger denken: schoolreisje naar Den Haag, familie-vakanties naar de Veluwe en Drenthe (om maar wat te noemen). Dijken, polders en water voerden de boventoon. Dat we dus regelmatig te maken hadden met geopende bruggen en sluizen en pontjes in allerlei soorten en maten zal niemand verbazen. Nederland is best mooi en op veel plekken buiten de randstad ook best rustig. Maar goed, toch ook wel wat saai op den duur. Samen lopen biedt in dergelijke gevallen uitkomst. In Peter Spirk trof ik na enige dagen iemand, die ook wel de voordelen zag van samen oplopen. Een kilometer blijft nog steeds 1000 meter, maar toch.
De Holland Ultra Tour bleek toevalligerwijs samen te vallen met de Holland Ultra Temperatures. De eerste 10 dagen was het grote delen van de dag onaangenaam warm. De etappes 5 en 6 waren echter met stip het ergst. Tijdens de 5e etappe kwamen we op het heetst van de dag te lopen op een dijk langs de IJssel: onbeschut, geen wind en tegen de 40°. Oververhitting lag op de loer. Door vervroegde starttijden, meer verzorgingsposten onderweg, het loslaten van de tijdslimieten en het inkorten van de langste etappe (etappe 6: van 78 km naar 58 km) stak de organisatie de deelnemers een hart onder de riem tijdens deze hitte. Ik liep met een 0.5 liter sportdrank (bidon) en 1.5 liter water (waterzak). Ik vermoed, dat ik op de warmste dagen ca. 8 liter vocht naar binnen werkte. Nicole Denis bemande dagelijks de 3e verzorgingspost, meestal zo rond het marathonpunt. Bij een start om 6 uur ’s morgens was het ons streven om daar zo rond het middaguur acte de présence te geven om dan vervolgens in de resterende 20-25 km, tijdens de heetste uren van de dag, de teugels iets te laten vieren. Dan gunden we ons de tijd voor een ijsje (of 2) (raketje, weer jeugdsentiment) en wandelden we vaak grote delen van het parcours. Het moge duidelijk zijn, dat er, ongeacht welk rekenmodel je gebruikt, enkele 10000en calorieën op het parcours werden gelaten. Om al te veel gewichtsverlies tegen te gaan is een gezonde eetlust een prettige bijkomstigheid. Ik smeerde dagelijks 8-10 boterhammen, gaf die af voor de verschillende verzorgingsposten, waarbij ik het zo organiseerde, dat ik ongeveer ieder uur een boterham had.
’s Avonds om 18.30 verscheen iedere dag de cateraar met goed en veel voedsel. Mijn PR schnitzel eten (7 stuks, Schwarzwaldlauf, 2018) heb ik niet weten te verbeteren, want de schnitzels hadden de grootte van een surfplank! De 7e etappe tussen Steenwijk en Groningen vond ik het mooist. Het was nog steeds warm, maar dit parcours verliep voor een groot deel door bossen en ander beschut terrein. In Friesland werd het fameuze Bartlehiem aangedaan. Tijdens de Elfstedentocht van 1985 was ik helaas niet zover gekomen (revanche nam ik later dat jaar tijdens de Holland Triathlon in Almere, waar ik de finish wel haalde), nu was er geen vuiltje aan de lucht. De Afsluitdijk stond aanvankelijk ook nog op het programma, maar door de werkzaamheden aan de dijk werd ons die gang bespaard. Erg rouwig was ik daar niet om. Tijdens de 11e etappe stond een bezoek aan Texel op het programma. Dat bezoek viel samen met een drastische weeromslag. Met een stormachtige wind in de rug werden we over het strand gejaagd. Tijdens de oversteek naar de andere kant van het eiland brak een regen- en onweersbui van apocalyptische omvang los en op weg naar de pont speelde de strakke tegenwind ons parten. Het contrast met de voorgaande dagen was enorm. Inmiddels hadden 8 deelnemers om uiteenlopende redenen de handdoek in de ring moeten gooien. Iets meer dan 40%, niet ongebruikelijk voor lopen van deze omvang.
Tijdens de laatste etappe, met finish in het Olympisch Stadion, wist ik mij ondersteund door mijn familie: mijn jongste zus (die mij er op de marathon en andere korte afstanden makkelijk uit loopt) stond bij Spaarnwoude, mijn moeder (een dag eerder 85 jaar geworden) en oudste zus stonden net buiten Halfweg. Hoe is de HUT voor mij verlopen? Peter en ik waren een constante factor in de achterhoede. Er zat weinig vooruitgang/achteruitgang in onze dagelijkse gang. Geen blessures en/of blaren van spectaculaire omvang opgelopen. Twee teennagels raakten los, maar dat was een soort erfenis van de Alvi Ultra Trail. Voor de rest was ik dagelijks wel heel erg blij, als ik mijn schoenen uit kon doen, want ik had toch best wel wat last van druk op mijn voeten. Misschien waren mijn schoenen, zo’n 4 maanden geleden gekocht, toch al wat te veel afgeragd/versleten door voorgaande evenementen (Rheinsteig Erlebnislauf, Alvi Ultra Trail). Het voorgaande wekt misschien de indruk, dat ik nog wel even door had kunnen lopen, maar dat is toch echt niet zo. De vermoeidheid was uiteindelijk groot genoeg, dat het van mij ook allemaal niet meer zo nodig hoefde.
Op de camping Vliegenbos in Amsterdam Noord vond de afsluitende ceremonie plaats, waarbij alle deelnemers een klomp met hun naam kregen. Erg origineel! Ook zonder iedere dag naar de klomp te kijken word ik echter tot nader orde nog (nagenoeg) dagelijks aan de HUT herinnerd. De route van de laatste etappe voerde namelijk zowel door Halfweg als het aangrenzende Zwanenburg. Ieder bezoek aan het station Halfweg-Zwanenburg en/of het winkelcentrum in Zwanenburg betekent, dat ik HUT-markering tegenkom op mijn weg. Ben benieuwd, hoe lang dat blijft hangen. Rest mij mijn bewondering en dank uit te spreken richting de organisatoren en al de vrijwilligers. Zonder hen geen HUT (of welke andere etappe-loop dan ook). Gaat er nog een vervolg komen? Geen idee. De etappe-loperij is een zeer kleine niche binnen de ultra-loperij en dat zal waarschijnlijk ook wel zo blijven. Dit betekent, dat het altijd veel moeite voor weinig deelnemers zal zijn, vooral bij een etappe-loop van HUT-kaliber.
Bram van der Bijl
Anvdbijl < > xs4all.nl
Links naar HUT-artikelen in de pers:
https://www.noordhollandsdagblad.nl/cnt/dmf20190801_79190160/hitte-plensbuien-blaren-deze-ultralopers-laten-zich-niet-kennen-en-rennen-twee-weken-lang-64-kilometer-per-dag-video
https://www.gelderlander.nl/ede/900-kilometer-in-twee-weken-ultralopers-trekken-door-rivierenland-en-vallei~a45988da/
https://www.hetzuidenbarendrecht.nl/nieuws/algemeen/771435/holland-ultra-tour-doet-barendrecht-aan
http://almeredezeweek.nl/widgets/2166-sport/nieuws/1498300-jannet-lange-wint-holland-ultra-tour?fbclid=IwAR1oSt4aPOWWFhs3AuNF34C3A1aWTJD6QU3qpvmAAusfwqNmxs4Z1WqQwzg
PS Ik kon tijdens de 3e etappe na ca. 50 km ook nog wat zinnige antwoorden geven voor de lokale tv: https://www.youtube.com/watch?v=scVYVBaQoY0&t=255s